Çok büyük acı, çok! Yaşadıkları kolay değilmiş hiç…
Kaynak: https://www.armanayse.com/ebru-salli-mez…
Oğlunun vefatıyla sıkıntı günler geçiren Ebru Şallı, Anneler Günü'nde Ayşe Arman'a verdiği röportajla hiç bilmediğimiz istikametini, olayların nasıl geliştiğini tek tek anlattı.
Biz de sizler için dikkat çeken yerlerini derledik…
“Başın sağ olsun Ebru’cum. Evlat acısı, yeryüzündeki en büyük acılardan biri. Sen, bu büyük acıyla nasıl başa çıkıyorsun?”
“Çıkıyor muyum bilmiyorum ki. Bu türlü bir şey mümkün mü, onu da bilmiyorum. Hayatta daima güçlü durmaya çalıştım, küçüklükten beri güçlü bir imal var. Ancak bu, öbür bir şeymiş… Hiçbir acıya benzemiyormuş! Bitiyorsun! Üstelik daha çok başındayım her şeyin. Bugün 22. gün. Hayatta olmadığını, nefes almadığını, bana, “Güzel annem” diyemeyeceğini, o tatlı gözleriyle derin derin bakamayacağını kabul edemiyorum. Ben Ponçik’le yaşıyorum hala…”
“Hala hastanede üzere mi geliyor?”
“Evet. Biz iki yıl çektik bu hastalığı, hastanede yaşıyor üzereydik. Son üç ayımız berbattı. Lakin hastane sürecinde çok hoş günlerimiz de oldu. Artık de güya hala orada, güya gidip görebilirim… Halbuki Ponçik, Zekeriyaköy’de bir mezarlıkta… Toprağın altında… Mezar taşında, 10 yaşındaki oğlumun ismini gördüğümde inanamıyorum… 10 yaş nedir ki?! Küçücüktü daha… Daha önünde yaşayacağı bir hayat vardı… Doyamadım oğluma… Hiçbirimiz doyamadık… (Ağlıyor) Sık sık gidiyorum yanına. Sohbet ediyorum. Güya beni duyuyor üzere geliyor. Allah’tan yemyeşil bir yer, kuşlar ötüyor filan, mezarlığın hoşu olmaz lakin burası, küçük bir çocuğu korkutmayacak bir yer. Ponçiğimin gücü çok hoştu, mezarlığının gücü de o denli. İşte orada dua ederken, “Evet ya, gitti!” diyorum. Artık hastanede ve hayatta olmadığını lakin mezarlıktayken idrak edebiliyorum… Fakat olağan di mi? Çok yeni daha. Başım gidip geliyor. Durup dururken ağlamaya başlıyorum mesela. Kabullenme sürecindeyim tahminen de. Gerçi 2 yıldır acı çekiyordum. Yansıtmamaya çalışsam da gerçek bu…”
“Neden yansıtmamaya çalışıyordun?”
“Öyle işte. Zira bana muhtaçlığı olanlar vardı. Benim iki oğlum var. Beren’in de bana muhtaçlığı vardı. Lakin en çok Poncik’in. O, çok güç bir hastalıkla uğraş ederken, ben çok duygusal anne olamazdım. Bu süreçte o denli paylaşımlar da yapmadım. Acımı, endişemi, kaygımı, hislerimi kendime sakladım. Bir de alışılmış güzelleşeceğine o kadar inanmıştım ki, geriye dönüp bu yıllara baktığında, üzülsün de istemedim. Biz anne- oğul aşacaktık. Daima kendimden bahsediyor üzere olmayayım, iki yıl bütün aile birlikte gayret ettik biz. Lakin olmadı. Elimizden kaydı gitti…”
“Hissettiğim acı, işte o ateş topu… Birileri, içime atmış üzere.”
“Üzerinde alevler olan bir top. Oradan oraya çarpıyor içimde. Dönüyor dönüyor, tüm bedenimi sarıyor. Sonra kora dönüyor, o koru da hissediyorum. “Bitti mi yoksa?” derken, yangın tekrar başlıyor. İlacın ya da rastgele bir şeyin yarar edeceğini düşünmüyorum. Tahminen mental olarak bir müddet edecektir. Fakat daima ilaçla da yaşanmaz. Yapacak bir şey yok, ateş düştüğü yeri yakıyor. Ömür uzunluğu da yakacak.”
“Uyuyamıyorum…”
“Biraz dalmışsam, dudaklarımda belirli bilinmeyen bir gülümseme oluyor… Birkaç saniyeliğine… Zira Ponçik, hayatta üzere geliyor… Sonra, onu son gördüğüm an beliriyor zihnimde. (Ağlıyor)… Cansız vücuduna son sarılışım. O melek yüzüyle huzur içinde uyurken ki hali, hiç gitmiyor gözümden önünden… Ben artık uyuyamıyorum, beynim uyumayı reddediyor. Bedenim yorgunluktan iflas edip uyumak istese de beyin direniyor, uyumuyor. İlaçla uyuyabilmek istiyorum ve dua ediyorum 'N’olur oğlumu düşümde görebileyim' diye.”
“Nasıl bir çocuktu?”
“Çok diğer bir ruhtu. Bilge bir çocuktu. Herkese bir şeyler öğretti, ailede. Bana çok düşkündü, ben de ona. Beren’le olduğu üzere onunla da özel bir bağ vardı ortamızda. Ponçik, galiba benim en yakın arkadaşımdı. O yüzden 'yarım' hissediyorum şu anda kendimi. Birbirimizin yansıması üzereydik biz. Olağan ki herkes düşkündür çocuklarına lakin amansız bir hastalıkla çaba ederken, 7/24 yanında oluyorsunuz. İkimiz ortak oda kullanıyorduk. Zira gece bakımı vardı. Alması gereken ilaçlar vardı. Hem annesi hem hemşiresi hem sırdaşı hem arkadaşıydım. Bana bağımla ilgili tüyo bile veriyordu, 'Şöyle yap, bu türlü yap!' diyordu. Matrak, hayat dolu, dünya tatlısı bir çocuktu. Şefkatli, sevecen. Bir gün bile bana sormadı, 'Ben ne vakit güzelleşeceğim? Ne vakit öbür çocukları üzere okula gideceğim?' diye. 'Ben neden bu hastalığa yakalandım?' diye isyan etmedi. Zira üzmek istemedi, kimseyi. Hele beni… Asla! Gözümün içine bakardı bir mutsuzluğum var mı diye. Ben de onu üzmek istemezdim. Hastanede aşağı iner, tuvalette ağlayıp ağlayıp, sonra yüzümü toparlayıp, o denli çıkardım odasına ve gücümü toplayıp, 'Hadi artık Monopoly oynayalım!' derdim. Ancak hisleri kuvvetli bir çocuktu. Biz, birbirimizin içini okurduk. Şu anda da saçma tahminen fakat 'Üşüyor mu, aç mı?' diye düşünüyorum. Natürel ki makul bir açıklaması yok lakin, 'Beni çok özler, o bensiz ne yapar ki?' diyorum. Ben ilaçlarını filan verirken, gözlerimin içine bakardı, o kadar güvenirdi bana. Artık tabi düşünmeden edemiyorum: 'Korkuyor mu? Üşüyor mu? Karanlıkta mı? Aydınlıkta mı? Nerede?' O yüzden, 'Ponçik benimlesin!' yazdım o gün. 'Nerede olduğunun hiçbir değeri yok. Annen seni bırakmayacak, daima yanında…'”
Bir kere daha başın sağ olsun sevgili Ebru Şallı…
Yaşadıkları çok güç… Acısı tarifsiz!
Anneler Günü'n de kutlu olsun…
Röportajın devamı yarın gelecek, bugünkünün tamamına buradan ulaşabilirsiniz.
