Sevgilinizle ortanıza koronavirüs girmeden, toplumsal uzaklık koymadan sarıldığınız, birbirinizin burnunu ısırıp kah gülüp kah seviştiğiniz şubat gecesine hanginiz dönmek istemez? Ben şahsen istemem. Bir vakit yalnızlıktan titriyordum. Ta ki yeni bir bildirim gelene kadar.
Tebrikler yeni bir eşleşmen var!
Öykü… 25 yaşında ve satış danışmanı. Düz, siyah bir profil fotoğrafı, fazlasını isteme lüksüm yok. Berbat olduğumun farkındayım, geceleri aynaya bakmaya yürek edemeyen biri olarak her eşleşme benim için esasen lüks. Yanyana geldiğimizde Hikaye bataklıkta açan bir lotus üzere duracak.
'Selam, n'aber?' sorumun akabinde yaratıcılık eleştirisi yapmadan evvel karşılık sonra karşılık veren tamahkar bayan. Nasıl anlayabilirdim iki kelimenden bir karaktersiz olduğunu. Çok da uzamayan mesajlaşmaların akabinde akşam için randevulaştık Hikaye ile. Şayet küçük bir kentte yaşıyorsanız yapabileceğiniz aktiviteler epey sonlu ve tekrar küçük bir kentte yaşıyorsanız bir bayanla görülme ihtimaliniz bir mühlet öbür bir bayanla görülemeyeceğiniz manasına gelir. Neyseki ikinciden yana hiç ıstırabım olmadı. Bir bayanla görülme ve fark edilme ihtimalim Zümrüdüanka'nın görülme ihtimaliyle eşdeğerdi.
Parçalar mırıldanıp ritim tutarak bana gelişini bekliyorum…
Vuslat vakti yaklaştığında havanın soğuk ve yağışlı olmasını fırsata çevirip, yüzümü kapatacak her türlü kıyafeti kuşanarak konuttan çıktım. Bir sokak lambasının altında onu beklerken Ege Çubukçu modülleri mırıldanıp ritim tutuyordum.
Derken sokağın uzak köşesinden bir bayanın bana gerçek yürüdüğünü gördüm. Aramızdaki mesafe 20 metreye düşene kadar yalnızca siluetten ibaretken her adımda daha da netleşiyordu. Kırmızı paltosu, gökkuşağından şemsiyesi, sokağın sessizliğini kesen topuklarıyla hem bayan hem ses büyüyordu: Tik tak tik tak tik tak… Aramızdaki mesafe sıfıra indiğinde yalnızca yanımdan geçip gitti. Gerisinden bakmadım. Moralim bozulmuştu.
Cahilliğim tadımı kaçıyor…
Moral bozukluğu ile önümde duran aracı fark etmem kaç dakika sürdü bilmiyorum. Daha değerlisi onun beni nasıl fark edip önümde durduğuydu. Biri araçtan el sallıyordu, Hikaye olduğunu düşündüm. Oburu el sallamıyordu, Hikaye olmadığını düşündüm. Tekrar de içeriye birkaç saniye bakabildikten sonra kapıya yöneldim. Ön koltuktaki bayan aşağı indi, atik bir hareketle boşalan yere oturdum… Daha sonra benim de inmemi istedi. Oturma sırası onda diye düşündüm ve indim. Koltuğu ikiye katladı, eliyle klas bir hareket yaparak art koltuğu işaret etti. Ne teknoloji ancak…
Durumu süratlice toparlamak ismine, yerime kurulduktan sonra kendi kitaplığımdan çaldığım Özdemir Asaf kitabını Öykü'ye takdim ettim. Kitap için gelişi hoş bir teşekkür savurduktan sonra bana geri uzattı ve boş bir yere koymamı istedi.
İsteğini yerine getirerek ne yapacağımızı sordum. Cümbüş yerinde çalışan bir arkadaşının yanına uğrayacağımızı belirtti. Yol boyunca (üç dakika) bir daha konuşmadım ve gecenin hangi yatakta son bulacağı üzerine hülyalara daldım. Kontak kapanınca geri çıktım. Kentteki iki gece kulübünden birinin kapısındaydık. Üçüncü şahıs ve Hikaye kıyafetlerini otomobilde bırakarak inerek bana yol açtılar. İkisi de sadeliğine rağmen göz kamaştırıcıydı. Gecenin keyifli olacağına dair en ufak bir kuşku kırıntısı barındırmadan, ilerleyen saatlerde benimle yakın temas kuracak siyah giysili birkaç dallamanın önünden geçerek bayanların peşinden içeri süzüldüm.
Önce boş gece kulübünde boş muhabbetler, sonra dolu gece kulübünde bomboş muhabbetler…
Saatin erken olmasından ötürü yerde pek insan yok. Ben, üçüncü şahıs, müstakbel 'fuck buddy'm Hikaye ve birkaç tane daha öbür üçüncü şahıs. Gelsin üzüm suları, gitsin arpa suları. İçtikçe ferahlıyoruz. Esprilerini anlamıyorum. Neden bahsettiklerine dair hiçbir fikrim yok, sadece üzüm suyumu içiyorum, sevmediğim üslupta müziklerle ritim tutup ruh halimi düşürmemeye çalışıyorum.
Normal kaidelerde içlerinde üç dakika dahi durmayacağım insanlara bakıp, söylediklerini dinlermiş üzere yaparken tek motivasyonum Hikaye… Orta sıra kulağıma fısıldıyor, ne söylediğini anlamaksızın gülüyorum. Sıra bende. Kokusunu duyumsamak için boynuna sokuluyorum. Duymayacağını bildiğimden Sivas Kongresi'ni anlatmaya başlıyorum. O kadar keyifli ki, anlamışçasına memnun…
Tüm bu ruhsal gel gitlerimin ortasında masada sebebine mana veremediğim bir tartışma başlıyor. Önemsemiyorum. Tartışma hararetlendikçe Öykü'nün olaya müdahil olduğunu görüyorum. Saatin ilerlemiş olmasından mütevellit etrafımız diğer beşerler tarafından sarılmış durumda. Kaçacak yerimiz yok. Neyse ki vazifeliler tarafından bu sorun çözülüyor ve birkaç çığlık sesinin akabinde yaka paça dışarı atılıyoruz.
Sanatın pahası ve şanssız olaylar…
Öykü yanımda sorun yok. Konuta gidip sonunda baş başa kalabileceğiz diye düşünüyorum. Bu sırada siyah giysili çok dallamalar 'Kimdi, hangisiydi?' biçiminde nedenini anlamadığım nidalar savuruyor.
'Bendim lan, bendim…' diye bağırdığımı hatırlamıyorum fakat üzerime gelen üç kişinin geceden daha karanlık göründüklerine ant içebilirim.
Elleriyle bir şeyler anlatmaya çalışıyorlar. Kendi ortalarında tartıştıklarını düşünüyorum. Hatta ortaya girip 'Yapmayın' demiş bile olabilirim. Uzun vakittir arbede etmediğim için o esnada dayak yediğimi etraftakilerin reaksiyon göstermesiyle anlıyorum. Ellerinin anlatım güçleri o kadar inceydi ki fotoğrafımı çekip yüzümü görmesem sanatlarının kıymetini hiç anlamayacaktım. Satış danışmanı Hikaye bu esnada aracıyla sinyal vermeden köşeyi dönerek sıvışıyor. Polisi arayıp şikayet etmek istiyorum lakin plakayı okuyamıyorum.
Yamuk ve kırık burnum, dişim, biri kapalı gözüm, ağrıyan boşluklarımla hastanenin yolunu tutuyorum. Gece ise yatak yerine sedyede son buluyor…
Tedaviden sonra yine ortamlardayız.
Bakalım bir sonraki buluşmamda nasıl bir kederin içine düşeceğim? Dört Nal Sarman'ı takipte kalın ????
