Neler gördük, yaşadık belirli değil… Şu an yaşı 30 üstü olanların çok rahat hatırlayacağı birtakım şeyler var ki, dönüp bakınca çok ilkel geliyor lakin o vakitler yaşayanlar için büyük bir keyifti.
Kızlar yazın papatya suyuyla saçlarının rengini açıp güneşte beklerdi. O ne hoş bir renkti o denli…
Özellikle saçlarını boyatmak istemeyen genç kızlar olarak bir müddet kendimizin kuaförü olmuştuk doğal prosedürlerle. Aslında kötü fikir değil, yine bir denesek mi?
Sepette satılan sokak lahmacuncuları vardı, birçok kişi pistir diye yememiştir ancak bir o kadar da diyen olmuştur.
Özellikle pazar yeri üzere kalabalık yerlerde görebilirdiniz bu satıcıları. Birileri alıp yerdi de çocukların canı istediği vakit anneleri “Yenmez o pis” diye engellerdi. Kim bilir tahminen de şimdinin restoranlarından daha temizdi o lahmacunlar…
İbrahim Tatlıses’in “Söylim mi?” dediği efsane Almanya konserini kaset çalardan dinlemiş olanlar da hiç az değil.
İbo’nun patladığı o periyodu hatırlayanlar bu kaseti de çok düzgün hatırlayacaktır. Bilhassa müzik ortalarındaki konuşmaları “Bayanlar birer çiçektir (!)” üzere cümleleri de unutulmaz.
“Hangi kanalda ne varmış?” diye gazetenin verdiği fiyatsız televizyon rehberine bakıp sinemaları yakalığımız da çok olmuştur.
postimg.cc
Haftasonları verilen bu ek hakikaten birçok aile için çok değerliydi. Bilhassa Polis Akademisi serisinin saat kaçta televizyonda gösterileceğini falan daima bu rehber sayesinde öğrenmişizdir.
Telefon galerisinde fotoğraf biriktirmeden evvel tab edilmiş fotoğraflara albüm sayfalarından bakıyorduk.
Belki hala çoğunuzun meskeninde vardır evvelce kalan bu albümler. Fotoğraflar ve anlar o kadar değerliydi ki, işte bu türlü saklıyorduk hepsini. Artık nerde….
E natürel fotoğraf o kadar değerliyken, sevdiklerimizin vesikalık fotoğraflarını da cüzdanımızda taşıyorduk.
Parayı her çıkarttığında sevdiğin insanın yüzünü görüyorsun. Ne şahane bir teselli değil mi?
Şehirlerarası seyahatlerde tek televizyondan sinema seyrettiğimiz de oldu.
Kimseden de memnuniyetsizlik tabiri duymamışızdır. Artık herkesin koltuğunun önünde şahsî bir ekran var ve istediğini izleyebiliyor. Ancak o devir o denli değildi o işler. Mecbur muyduk, memnun muyduk aşikâr değil…
Ev sahibi olmak isteyen bahis komşu ve sülalenin, yıllarca bitmeyen bir kooperatife üye olduklarını ve hatta kimilerinin dolandırıldıklarını da duyduk.
O vakitler mortgage yoktu ve kredi kolay ulaşılabilir bir şey değildi. (Şimdi kolay da ne oluyor natürel o ayrı) Bu kooperatif hevesi yüzünden konut sahibi olanlar kadar dolandırılanlar da çok. Artık onlar ne yapıyor sanki?
Çok kıymetli ve öncelikli sözlerimi göndermek için Tez Posta Servisi (APS) ve onun renkli zarfları vardı.
Şimdi düşününce ne kadar da ilkel kalıyor değil mi? Hele ki WhatsApp’dan, e-mail’den sonra çok anlamsız fakat işte o vakitler öyleydi…
Zırt pırt kaset alamadığımız için radyodan ya da bir kasetçiden çektiğimiz “TÜRKÇE KARIŞIK” ve “YABANCI KARIŞIK” kasetlerimiz vardı.
Mesela ben babamın Zeki Müren kasetinin üstüne radyodan “Coco Jambo” çektiğimi çok düzgün hatırlıyorum. Siz de yetiştiniz mi o periyoda?
Ha bir de, kapıya gelip mesken hanımlarını senete sepete bağlayan çelik tencere satıcıları vardı. Mesken bayanlarını endişeli düşüydü onlar!
Çünkü hayır diyemiyorlardı. Alıyorlardı fakat taksitleri ödemek zulüm oluyordu. Alsan bi kaygı, almasan farklı keder…
O devrin en hoş olaylarından biri de Devekuşu Kabare’nin efsane Aşkolsun, Yasaklar ve Meczuplar oyunlarını VHS kasetten seyretmekti. Hey gidi be!
Hala daha dünyanın en keyif verici aksiyonlarından biri olabilir. Artık VHS görüntü oynatıcılarımız yok tahminen lakin açıp yine seyredebiliriz. Bu ortada üstteki “pastırma yeme” sahnesi ve Metin Akpınar’ın harikulade oyunculuğuna bir bakın!
