Bir çocuğun hamburger yememesi ne demek bilir misiniz? Niyazi gurursuzu bilmez bu hissi mesela!
Hayatın gerçekliğinden uzak ve bir o kadar sorumsuz olduğumuz o ilkokul devirlerini hatırlıyor musunuz? Ben hatırlıyorum zira bir mevzuya çok canım sıkılmıştı…
Michael Jackson mı Madonna mı yoksa Zeki Müren mi Bülent Ersoy mu tartışmalarının hararetle yaşandığı 80’ler Türkiyesi’nde bir mahalle okuluna gidiyordum. Üzerimizde 23 Nisan’ın çok büyük bir telaşı vardı. Zira 23 Nisan demek, bir çocuğun yapım ve yaratıcılıkla tanıştığı, sahnelerle buluştuğu, kan ter içerisinde performansını sergilediği birinci deneyimidir.
İlkokul 4 müydü 5 miydi neydi. O vakitler Ziyaretçiler dizisi, uzaylılar merakı falan derken bizim okul 23 Nisan şovlarına kartondan bi UFO bi de astronot konseptiyle katılmaya karar verdi.
Durum bu sefer farklıydı zira bu okullar ortası bir tertipti. İş önemli yani! Müdürümüz çok hırslı bi bayan olduğu için bu işe sağlam bütçe ayırdıydı. Bebelere alüminyumdan kostümler falan diktirdiler. Akçaabat halk oyunları grubundan bu yana o kadar dev bi yapım okulumuzda hiç görülmemişti. Ben okulla ilgili her türlü gösterilerde aranan isim olduğum için seçileceğimden hiç kuşkum yoktu. Zati babam okulun her türlü alt yapı problemine yardım ediyor, anam da Müdüre Hanım’ın canı börek istediğinde yapıp getiriyordu. Konutumuz okulun tam karşısı.
Neyse Mart üzere seçmeler başladı. Bilin bakalım kimi seçtiler?
Niyazi, Gamze, Mustafa ve başka sınıftan iki çocuk. Beni seçmediler! Okulun göz bebeği olan şu kardeşiniz tek kalemde harcandı. Emekliliği gelmiş bir Yeşilçam yıldızının hüznünü içten içe yaşadım lakin bu tanımı o vakitler yapamadım.
Daha çok odama kapanıp Burhan Çaçan’ın son kasetini dinlemeyi tercih ettim (Ayaz geceler / Yaradana Kurban – Türküola)
Bilen bilir, onca yırtıklığa karşın ezik bi üretim vardır. Beni niçin seçmediniz diye bir gün olsun soramadım. Ayrıyeten o uzaylı takımda olmanın bir sürü avantajı vardı; Matematik dersine girmemek, öğretmenimize daha yakın olmak, okul saatleri içerisinde dışarda olmak fakat kimsenin hesap soramaması… Elimden kuş üzere uçtu gitti bu imkanlar.
Seçilen çocukların ortak özelliği okulun en çalışkanları olmasıydı. Benim bunu kabul etmem hayli vakit aldı gerçi.
Kabul etmeden evvelki münasebetlerim Gamze’nin babasının öğretmenimiz olması, Niyazi ve Mustafa’nın da en ön sırada oturmalarıydı yani hepsi torpilliydi nazarımda! Yalnızca bu ayrıcalıklara sahip olamadığım için uzaya gitmekten yoksun bırakılmıştım. Okulumuz simülasyonu içerisinde gideceğim en uzak yer Trabzon-Akçaabat olarak belirlenmişti.
Bi gün bu uzaylı grup, sınıf öğretmenimiz eşliğinde yeniden okul dışı bi yere çalışmaya gittiler.
Ben aslında kederimden kendimi hayat bilgisi kitabına vermişim, bu meşum olayı unutmaya çalışıyorum. Birisi gelip hatırlatsa “Uzay mı? O ne ya?” diye soracağım, o kadar yok saymaya çalışıyorum hadiseyi. Ta ki yanımdaki strateji bilmez geri zekalı, sıra arkadaşım Niyazi ile şu sohbeti yapana dek…
-Niyazi n’aptınız? Dersimiz dün çok hoş geçti lakin siz yoktunuz +N’apalım yaa Atakule’ye gittik…
– Atakule mi???? Hani şu yeni yapılan büsbüyük uzun yer? Vooohaaaaa
+ Evet orası. Doruğu de dönüyo aslında. UFO’yla oraya çıktık
– Nasıl??? Gökyüzünden mi????
+ Hayır olm salak mısın! Asansör var dışarıyı gören, onunla çıktık
– Asansörü de mi vaaaar?
+ Var alışılmış. Gamze ağladı kız olduğu için korktu lakin biz Mustafa’yla hiç korkmadık hatta çok zevkliydi.
– Ben bi kez babamın işyerinde binmiştim fakat dışarısı görükmüyodu.
+ Görükmez tabi olm bu başka
– Eeee sonra?
+ Sonra öğretmenimiz bizi hamburger yemeye götürdü.
– Hamburger mi??? Ohaaa çok kıymetli bi şey yemişsiniz. Öğretmenimiz mi verdi parasını, siz mi verdiniz?
+ Müdüre Hanım verdi olm
– Müdürümüz de mi geldi? Kızmadı mı size?
+ Ne kızcak yaa. Çok yeterli bi insan o bi kez. Siz korkuyorsunuz tabi hehehehe
Bu noktadan sonra benim dudaklarım titremeye başladı işte. Hayat Bilgisi kitabımı açıp Çoban Çeşmesi’ni baştan aşağı tekrar tekrar okumaya koyuldum.
Yanağımdan süzülen sicim üzere yaşlar Çoban Çeşmesi’nden ılık ılık akmaya başladı. İki elimle de yüzümü kapattım ki kokmuş Niyazi’ye yenildiğim anlaşılmasın. Bi kez Atakule dediğin yer bizim konutumuza ve okulumuza nerden baksan en az 25 km uzaklıktaydı. Benim oraya annemle bile gitmem için büyüklerin anladığı çok değerli bi işimizin olması gerekiyordu. Annesiz oraya gitmek kim bilir nasıl bir özgürlüktü Allahım! Ben bunu bile içime sindiremezken bir de hamburger problemi vardı çözmem gereken. Size yemin ederim ortaokul kantinine kadar hamburgeri yakından görmüşlüğüm olmadı. Biz en fazla babam maaş aldığında varoş mahallemizin ilçe merkezinde bulunan kebapçıya döner yemeye giderdik; fakirlikten değil, vizyonsuzluktan…
Sosyal demokrat bir ailede doğup tam bir orta direk Özal çocuğu olarak büyüyordum ve hamburger benim için yeni bir ufuk çizgisiydi. Pislik Niyazi’nin bu ayrıcalıktan faydalanma sebebi kalın camlı gözlükleri ve uzaylı olması mıydı? Evet tam olarak öyleydi…
Yıllar yılı hoş Türkçemizi kullanarak okuduğum 23 Nisan şiirleri, ataletli ve esnek hareketlerimle dikkat çeken beden üretim sayesinde kazandığım halk oyunları takım başlığım boşa, daima boşa gitmişti. Tırnaklarımla kazıyarak yarattığım karizmam bir uzaylı istilası sonucu yok olmuştu…Yıkıldıydım!
İşte tee o vakitten beri bir sinsilik gafletine daha düşmeyeyim diye daima bir ölçü daha savsız olmayı seçtim. Doğrusu bu temkinli halim, daha bir çok kayba sebep olsa dahi, hayal kırıklıklarımı ve hırslarımı törpülememe sebep oldu.
Olan bitenlerin yanında :
*Niyazi avukat oldu, faal olarak siyasette yerini aldı.
*Gamze tabip oldu, Amerika’ya yerleşti. Çok hoş bir evlilik ve meslek yaptı.
*Mustafa uçak mühendisi oldu, Türkiye’nin değerli bi firmasında yöneticilik yapıyor. Evlenince feysbuk hesabını kapattı.
Ben…Takvimden bir sonraki resmi tatil hangi güne denk geliyor diye bakıp, delibaş üzere oradan oraya gezsem diye düşünüyorum. İngilizce bilmekteyim, evim-arabam, beni seven kocam ve kusursuz iki tane çocuğum yok…
